En weer mis, nee natuurlijk ligt mijn bril niet op het nachtkastje mompelt Max tegenzichzelf. Het is niet de eerste keer dat hij vergeet dat zijn bril in 2065 vervangen is door de lens. Hij veegt met zijn hand tegen de zonnewekker om deze uit te zetten en springt onder de douche. Als hij de keuken inloopt is Splinter druk bezig met het ontbijt. “Wil je goiji bessen en paranoten met yoghurt of een spinazie shake Pa?”, “Spinazie, thanks Splinter.” In zijn ooghoek ziet hij Pi stiekem een ontbijtje uit de food-generator halen. “He Pi, kom je straks even bij opa in de garage chillen?” “Def opa, first even m’n game outfittyen met Chi, see u in 30 m”. “Is cool Pi” zegt Max terwijl hij zich afvraagt wat outfittyen precies betekent.

Max gaat aan de ontbijttafel zitten en drinkt rustig zijn spinazie shake. Splinter is actief lid van de Healthy Food Organisation, een organisatie die zich bezig houdt met ongemanipuleerd en vers eten. Max kan het wel waarderen dat zijn zoon zich zo bezighoudt met gezond eten, in een tijd dat veel mensen hun eten uit de food-generator halen. Na het ontbijt racet Splinter richting het bejaardenhuis waar hij vrijwilligerswerk doet.

Max slentert naar de garage, zijn garage waar hij al zijn oude spulletjes heeft opgeslagen. Hij baalt er eigenlijk best wel van dat hij zijn oude Macbook en Iphone niet echt meer kan gebruiken sinds de lens update van 2068. Heerlijk vindt hij het om te prutsen aan zijn oude apparaten, en ook al kan hij de letters op het toetsenbord niet meer lezen soms typt hij blind een stukje omdat hij het geluid zo fijn vindt. “Wiehswoesh” klinkt het door de garage. Max zijn hart maakt een sprongetje, dat geluid betekent dat er nieuwe informatie op de harde schijf van zijn overleden vrouw Sofia is bijgekomen. Drie jaar geleden overleed Sofia aan een jaarlijkse update, kortsluiting in de hersenen. Gelukkig kan Max nog elke dag genieten van haar foto’s, video’s en memoires via zijn beamerbal. Hoewel hij het het eerste jaar te pijnlijk vond geniet hij nu van de herinneringen.

Hij checkt de harde schijf en ziet dat er oude foto’s bij zijn gekomen van hun reis naar de maan die ze in 2046 maakten. Foto’s die niet zij maar mede reisgenoten gemaakt hadden en die ze nooit meer gesproken hebben daarna. Blijkbaar duurde het even voordat de reisgenoten deze foto’s door wilden linken naar Sofia en Max. Hij zet de beamer aan en geniet van de foto’s die om hem heen verschijnen. Hij lacht hardop bij een foto waarop Sofia en hij een koprol door de lucht maken, en hij merkt niet dat Pi ineens naast hem staat. “He opa, ben ik”, “Pi! Ik dacht dat je nooit meer zou komen flexen? Hoe is het knul” “ Fine G-pop, leuke foto’s van Soof!” “Thanks Pi, toen waren we een weekendje naar de maan” Samen kijken ze door de foto’s heen terwijl Max vertelt over het weekendje weg. Pi’s aandachtsboog is onwijs kort en maar als opa vertelt probeert Pi altijd goed te luisteren. Max weet dat Pi zijn aandacht kort is maar toch probeert hij hem altijd zo veel mogelijk te vertellen, hij hoopt dat zijn kleinzoon op deze manier waarde gaat hechten aan een beetje diepgang.

VERSIE 2

En weer mis. “Nee natuurlijk ligt mijn bril niet op het nachtkastje.” Mompelt Max tegenzichzelf. Het is niet de eerste keer dat hij vergeet dat zijn bril in 2065 vervangen is door de lens. Hij veegt met zijn hand tegen de zonnewekker om deze uit te zetten en springt onder de douche. Als hij de keuken inloopt is zijn zoon Splinter druk bezig met het ontbijt. “Wil je goiji bessen en paranoten met yoghurt of een spinazie shake Pa?”, “Spinazie, thanks Splinter.” In zijn ooghoek ziet hij zijn kleinzoon Pi stiekem een ontbijtje uit de food-generator halen. “He Pi, kom je straks even bij opa in de garage chillen?” “Def opa, first even m’n game outfittyen met Chi, see u in 30 m”. “Is cool Pi” zegt Max terwijl hij zich afvraagt wat outfittyen precies betekent.

Max gaat aan de ontbijttafel zitten en drinkt rustig zijn spinazie shake. Splinter is actief lid van de Healthy Food Organisation, een organisatie die zich bezig houdt met ongemanipuleerd en vers eten. Max kan het wel waarderen dat zijn zoon zich zo bezighoudt met gezond eten, in een tijd dat veel mensen hun eten uit de food-generator halen. Na het ontbijt racet Splinter richting het bejaardenhuis waar hij vrijwilligerswerk doet.

Max slentert naar de garage, zijn garage waar hij al zijn oude spulletjes heeft opgeslagen. Hij baalt er eigenlijk best wel van dat hij zijn oude MacBook en iPhone niet echt meer kan gebruiken sinds de lens update van 2068. Heerlijk vindt hij het om te prutsen aan zijn oude apparaten, en ook al kan hij de letters op het toetsenbord niet meer lezen soms typt hij blind een stukje omdat hij het geluid zo fijn vindt.

Zijn zoon Max begon al op jonge leeftijd moeite te vertonen met lezen. Lezen was, tot Splinters grote schrik, eenvoudigweg niet meer nodig. Zijn kleinkinderen leren over boeken en het alfabet bij geschienis. Via hun leerinplantaat natuurlijk. Tekst verdween langzaam maar zeker uit het dagelijks beeld, het is verouderd. Ouderwets. Zenuwachting drukt Splinter herhaardelijk op ‘Esc’ op zijn nergens op aangesloten toetsenbord.

“Wiehswoesh” klinkt het door de garage. Max zijn hart maakt een sprongetje, dat geluid betekent dat er nieuwe informatie op de harde schijf van zijn overleden vrouw Sofia is bijgekomen. Drie jaar geleden overleed Sofia aan een jaarlijkse update, kortsluiting in de hersenen. Gelukkig kan Max nog elke dag genieten van haar foto’s, video’s en memoires via zijn beamerbal. Hoewel hij het het eerste jaar te pijnlijk vond geniet hij nu van de herinneringen.

Hij checkt de harde schijf en ziet dat er oude foto’s bij zijn gekomen van hun reis naar de maan die ze in 2046 maakten. Foto’s die niet zij maar mede reisgenoten gemaakt hadden en die ze nooit meer gesproken hebben daarna. Blijkbaar duurde het even voordat de reisgenoten deze foto’s door wilden linken naar Sofia en Max. Hij zet de beamer aan en geniet van de foto’s die om hem heen verschijnen. Hij lacht hardop bij een foto waarop Sofia en hij een koprol door de lucht maken, en hij merkt niet dat Pi ineens naast hem staat. “Hee opa, ben ik”, “Pi! Ik dacht dat je nooit meer zou komen flexen? Hoe is het knul?”
“Fine G-pop, leuke foto’s van Soof!”
“Thanks Pi, toen waren we een weekendje naar de maan.”

Samen kijken ze door de foto’s heen terwijl Max vertelt over het weekendje weg. Pi’s aandachtsboog is onwijs kort en maar als opa vertelt probeert Pi altijd goed te luisteren. Max weet dat Pi zijn aandacht kort is maar toch probeert hij hem altijd zo veel mogelijk te vertellen, hij hoopt dat zijn kleinzoon op deze manier waarde gaat hechten aan een beetje diepgang.

VERSIE 3

En weer mis. “Nee natuurlijk ligt mijn bril niet op het nachtkastje.” Mompelt Max tegenzichzelf. Het is niet de eerste keer dat hij vergeet dat zijn bril in 2065 vervangen is door de lens. Hij veegt met zijn hand tegen de zonnewekker om deze uit te zetten en springt onder de douche. Als hij de keuken inloopt is zijn zoon Splinter druk bezig met het ontbijt. “Wil je goiji bessen en paranoten met yoghurt of een spinazie shake Pa?”, “Spinazie, thanks Splinter.” In zijn ooghoek ziet hij zijn kleinzoon Pi stiekem een ontbijtje uit de food-generator halen. “He Pi, kom je straks even bij opa in de garage chillen?” “Def opa, first even m’n game outfittyen met Chi, see u in 30 m”. “Is cool Pi” zegt Max terwijl hij zich afvraagt wat outfittyen precies betekent.

Max gaat aan de ontbijttafel zitten en drinkt rustig zijn spinazie shake. Splinter is actief lid van de Healthy Food Organisation, een organisatie die zich bezig houdt met ongemanipuleerd en vers eten. Max kan het wel waarderen dat zijn zoon zich zo bezighoudt met gezond eten, in een tijd dat veel mensen hun eten uit de food-generator halen. Na het ontbijt racet Splinter richting het bejaardenhuis waar hij vrijwilligerswerk doet.

Max slentert naar de garage, zijn garage waar hij al zijn oude spulletjes heeft opgeslagen. Hij baalt er eigenlijk best wel van dat hij zijn oude MacBook en iPhone niet echt meer kan gebruiken sinds de lens update van 2068. Heerlijk vindt hij het om te prutsen aan zijn oude apparaten, en ook al kan hij de letters op het toetsenbord niet meer lezen soms typt hij blind een stukje omdat hij het geluid zo fijn vindt.

Zijn zoon Max begon al op jonge leeftijd moeite te vertonen met lezen. Lezen was, tot Splinters grote schrik, eenvoudigweg niet meer nodig. Zijn kleinkinderen leren over boeken en het alfabet bij geschienis. Via hun leerinplantaat natuurlijk.

Vroeger, zelfs voor Max’ tijd, lazen mensen veel meer. Toen max een jaar of 20 was las hij zelf ook alleen maar korte nieuwsberichten via nu.nl. Maar de aandacht van mensen verslapte. Dingen als twitter werden populair. 140 karakters, dat was iemand bereid om te lezen. En het werd steeds minder.
Tekst verdween langzaam maar zeker uit het dagelijks beeld, het is verouderd. Ouderwets. Zenuwachting drukt Splinter herhaardelijk op ‘Esc’ op zijn nergens op aangesloten toetsenbord.

“Wiehswoesh” klinkt het door de garage. Max zijn hart maakt een sprongetje, dat geluid betekent dat er nieuwe informatie op de harde schijf van zijn overleden vrouw Sofia is bijgekomen. Drie jaar geleden overleed Sofia aan een jaarlijkse update, kortsluiting in de hersenen. Gelukkig kan Max nog elke dag genieten van haar foto’s, video’s en memoires via zijn beamerbal. Hoewel hij het het eerste jaar te pijnlijk vond geniet hij nu van de herinneringen.

Hij checkt de harde schijf en ziet dat er oude foto’s bij zijn gekomen van hun reis naar de maan die ze in 2046 maakten. Foto’s die niet zij maar mede reisgenoten gemaakt hadden en die ze nooit meer gesproken hebben daarna. Blijkbaar duurde het even voordat de reisgenoten deze foto’s door wilden linken naar Sofia en Max. Hij zet de beamer aan en geniet van de foto’s die om hem heen verschijnen. Hij lacht hardop bij een foto waarop Sofia en hij een koprol door de lucht maken, en hij merkt niet dat Pi ineens naast hem staat. “Hee opa, ben ik”, “Pi! Ik dacht dat je nooit meer zou komen flexen? Hoe is het knul?”
“Fine G-pop, leuke foto’s van Soof!”
“Thanks Pi, toen waren we een weekendje naar de maan.”

Samen kijken ze door de foto’s heen terwijl Max vertelt over het weekendje weg. Pi’s aandachtsboog is onwijs kort en maar als opa vertelt probeert Pi altijd goed te luisteren. Max weet dat Pi zijn aandacht kort is maar toch probeert hij hem altijd zo veel mogelijk te vertellen, hij hoopt dat zijn kleinzoon op deze manier waarde gaat hechten aan een beetje diepgang.

Het zusje van Pi, Lila, gaat minder goed om met opa. Zijn verhalen over de oude tijd met hun letters en boeken kan ze niet uitstaan. Ze leeft in het nu. Lila is 16, en is na de basisopleiding niet door gaan studeren. Ze houd van shoppen en uitgaan. Shoppen is in 2074 veel intensiever dan vroeger. Mode veranderd met de week.
Ze loopt de H&M in, en scant haar persoonlijke pas. Rekken waar haar maat niet tussen ligt kleuren zwart, en rekken waar kleding tussen hangen die haar vriendinnen hebben kleuen rood. Ze wil immers niet het zelfde jurkje aanhebben als haar beste vriendinnetje vanavond in de discotheek.
Na wat kleding gekocht te hebben krijgt ze een berichtje van haar vader, of ze thuis eet vanavond. Ze negeert het, dit soort long term planning is veel te veel voor haar. Ze haalt anders wel wat uit de food-generator, denkt ze.

VERSIE 4

En weer mis. “Nee natuurlijk ligt mijn bril niet op het nachtkastje.” Mompelt Max tegenzichzelf. Het is niet de eerste keer dat hij vergeet dat zijn bril in 2065 vervangen is door de lens. Hij veegt met zijn hand tegen de zonnewekker om deze uit te zetten en springt onder de douche. Als hij de keuken inloopt is zijn zoon Splinter druk bezig met het ontbijt. “Wil je goiji bessen en paranoten met yoghurt of een spinazie shake Pa?”, “Spinazie, thanks Splinter.” In zijn ooghoek ziet hij zijn kleinzoon Pi stiekem een ontbijtje uit de food-generator halen. “He Pi, kom je straks even bij opa in de garage chillen?” “Def opa, first even m’n game outfittyen met Chi, see u in 30 m”. “Is cool Pi” zegt Max terwijl hij zich afvraagt wat outfittyen precies betekent.

Max gaat aan de ontbijttafel zitten en drinkt rustig zijn spinazie shake. Splinter is actief lid van de Healthy Food Organisation, een organisatie die zich bezig houdt met ongemanipuleerd en vers eten. Max kan het wel waarderen dat zijn zoon zich zo bezighoudt met gezond eten, in een tijd dat veel mensen hun eten uit de food-generator halen. Na het ontbijt racet Splinter richting het bejaardenhuis waar hij vrijwilligerswerk doet.

Max slentert naar de garage, zijn garage waar hij al zijn oude spulletjes heeft opgeslagen. Hij baalt er eigenlijk best wel van dat hij zijn oude MacBook en iPhone niet echt meer kan gebruiken sinds de lens update van 2068. Heerlijk vindt hij het om te prutsen aan zijn oude apparaten, en ook al kan hij de letters op het toetsenbord niet meer lezen soms typt hij blind een stukje omdat hij het geluid zo fijn vindt.

Zijn zoon Splinter begon al op jonge leeftijd moeite te vertonen met lezen. Lezen was, tot Max grote schrik, eenvoudigweg niet meer nodig. Zijn kleinkinderen leren over boeken en het alfabet bij geschienis. Via hun leerinplantaat natuurlijk.

Vroeger, zelfs voor Max’ tijd, lazen mensen veel meer. Toen M
ax een jaar of 20 was las hij zelf ook alleen maar korte nieuwsberichten via nu.nl. Maar de aandacht van mensen verslapte. Dingen als twitter werden populair. 140 karakters, dat was iemand bereid om te lezen. En het werd steeds minder. Tekst verdween langzaam maar zeker uit het dagelijks beeld, het is verouderd. Ouderwets. Zenuwachting drukt Splinter herhaardelijk op ‘Esc’ op zijn nergens op aangesloten toetsenbord.

“Wiehswoesh” klinkt het door de garage. Max zijn hart maakt een sprongetje, dat geluid betekent dat er nieuwe informatie op de harde schijf van zijn overleden vrouw Sofia is bijgekomen. Drie jaar geleden overleed Sofia aan een jaarlijkse update, kortsluiting in de hersenen. Het is maar goed dat het dagelijks drinken van een brainshake verplicht is geworden. Gelukkig kan Max nog elke dag genieten van haar foto’s, video’s en memoires via zijn beamerbal. Hoewel hij het het eerste jaar te pijnlijk vond geniet hij nu van de herinneringen.

Hij checkt de harde schijf en ziet dat er oude foto’s bij zijn gekomen van hun reis naar de maan die ze in 2046 maakten. Foto’s die niet zij maar mede reisgenoten gemaakt hadden en die ze nooit meer gesproken hebben daarna. Blijkbaar duurde het even voordat de reisgenoten deze foto’s door wilden linken naar Sofia en Max. Hij zet de beamer aan en geniet van de foto’s die om hem heen verschijnen. Hij lacht hardop bij een foto waarop Sofia en hij een koprol door de lucht maken, en hij merkt niet dat Pi ineens naast hem staat. “Hee opa, ben ik”, “Pi! Ik dacht dat je nooit meer zou komen flexen? Hoe is het knul?” “Fine G-pop, leuke foto’s van Soof!” “Thanks Pi, toen waren we een weekendje naar de maan.”

Samen kijken ze door de foto’s heen terwijl Max vertelt over het weekendje weg. Pi’s aandachtsboog is onwijs kort en maar als opa vertelt probeert Pi altijd goed te luisteren. Max weet dat Pi zijn aandacht kort is maar toch probeert hij hem altijd zo veel mogelijk te vertellen, hij hoopt dat zijn kleinzoon op deze manier waarde gaat hechten aan een beetje diepgang.
Na nog geen 3 minuten springt Pi uit zijn stoel, “Ahyeah Oop, found dit dinges gister” en hij grist een boek uit zijn tas. “O waar heb je dat gevonden knul?”. “Was in front of Lila’s deur, ze used het als deuropener”.”Thanks voor het redden van dat boek Pi”, na even goed bekijken en zoeken weet Max welk boek het was, Harry Potter. En hij verzucht “die goede ouwe tijd, dit is mijn oude Harry Potter boek Pi”. “O die heb ik ook gezien G!’. Ja de 4d versie van 26 minuten, denkt Max, maar hij zegt het niet.

Max stuurt Lila een hologram, met de mededeling dat hij liever niet heeft dat zij zijn boeken als deurstoppers gebruikt. Na een uur of 2 waarin Max melancholisch foto’s heeft gekeken en Pi zeker met 13 mensen gehologramd heeft, 9 keer heen en weer naar buiten gerend is en elke computer en boek heeft bekenen krijgt Max een hologram van Lila terug. “He G-pop, whattap? Echt very sorry sorry, won’t happen again.. mm zeg rood of gold turqoise?” Zegt ze terwijl ze 2 shirtjes voor zich houdt. “En yea sjeezie, m’n personal pas again geblockd.. Splinter gedaan right?” En zo kletst ze nog even door. Max besluit haar terug te hologrammen en haar pas te deblocken. Ze winkelt te veel en Splinter probeert hij winkeldrang te temperen door haar pas op z’n tijd te blokkeren. Maar Max beseft dat zij er zelf ook niet veel aan kan doen, de peer pressure en de mode-collecties die om de 7 dagen veranderen. Hij is allang blij dat hij haar even gesproken heeft.

Dan krijgt hij een hologram van Lente, “Hai Max, zou jij Splinter door kunnen geven dat ik vananond 6 uur thuis ben?” Op de achtergrond van haar hologram ziet hij vage beelden en hard geschreeuw. Hij schrikt, Lente is journalist en ‘s ochtends weet ze nooit waar ze die middag zal zijn. Hij is bang dat ze misschien op een plek waar ze eventueel gevaar loopt. Op een of andere manier staat Lente vaak verslag te doen vanaf demonstraties, soms oorlogsgebieden en rellen. Max zet snel zijn hologram-visie aan en vraagt om live verslag van verslaggeefster Lente. Het duurt even voordat de visie contact maakt, maar zodra hij Lente ziet verschijnt er een glimlach op z’n gezicht. Ze staat verslag te doen van de lancering van de eerste 500 persoon raket naar Mars.

Vrolijk gaat hij verder met zijn bezigheden in de garage, hij laat de foto’s en de video’s aanstaan terwijl hij zijn oude boeken op kleur en grootte sorteert. Max is beseft zich maar al te goed dat mede door hem de samenleving geworden is zoals hij nu is, hij was een van de meest vooruitstrevende ontwerpers van zijn tijd. Groot voorstander van het door ontwikkelen van de lens. Wat hij nog steeds een van de betere ontwikkelingen vind sinds vroeger. Toch mist hij wat diepgang, hoewel hij ook wel weten dat z’n kleinkinderen nog jong zijn en hopelijk op hun manier de diepte induiken als ze wat ouder zijn. Hij weet vooral dat hij heel gelukkig is met zijn gezin waar hij nog steeds bij mag wonen.

VERSIE 5

En weer mis. “Nee natuurlijk ligt mijn bril niet op het nachtkastje.” Mompelt Max tegen zichzelf. Het is niet de eerste keer dat hij vergeet dat zijn bril in 2065 vervangen is door de lens. Hij veegt met zijn hand tegen de zonnewekker om deze uit te zetten en springt onder de douche. Als hij de keuken inloopt is zijn zoon Splinter druk bezig met het ontbijt. “Wil je goiji bessen en paranoten met yoghurt of een spinazie shake pa?”, “Spinazie, thanks Splinter.” In zijn ooghoek ziet hij zijn kleinzoon Pi stiekem een ontbijtje uit de food-generator halen. “He Pi, kom je straks even bij opa in de garage chillen?” “Def opa, first even m’n game outfittyen met Chi, see u in 30 m”. “Is cool Pi” zegt Max terwijl hij zich afvraagt wat outfittyen precies betekent.

Max gaat aan de ontbijttafel zitten en drinkt rustig zijn spinazie shake. Splinter is actief lid van de Healthy Food Organisation, een organisatie die zich bezig houdt met ongemanipuleerd en vers eten. Max kan het wel waarderen dat zijn zoon zich zo bezighoudt met gezond eten, in een tijd dat veel mensen hun eten uit de food-generator halen. Na het ontbijt racet Splinter richting het bejaardenhuis waar hij vrijwilligerswerk doet.

Max slentert naar de garage, zijn garage waar hij al zijn oude spulletjes heeft opgeslagen. Hij baalt er eigenlijk best wel van dat hij zijn oude MacBook en iPhone niet echt meer kan gebruiken sinds de Lens Update van 2068. Heerlijk vindt hij het om te prutsen aan zijn oude apparaten, en ook al kan hij de letters op het toetsenbord niet meer lezen soms typt hij blind een stukje omdat hij het geluid zo fijn vindt.

Zijn zoon Splinter begon al op jonge leeftijd moeite te vertonen met lezen. Lezen was, tot Max grote schrik, eenvoudigweg niet meer nodig. Zijn kleinkinderen leren over boeken en het alfabet bij geschiedenis. Via hun leerinplantaat natuurlijk.

Vroeger, zelfs voor Max’ tijd, lazen mensen veel meer. Toen Max een jaar of 20 was las hij zelf ook alleen maar korte nieuwsberichten via nu.nl. Maar de aandacht van mensen verslapte. Dingen als twitter werden populair. 140 karakters, dat was iemand bereid om te lezen. En het werd steeds minder. Tekst verdween langzaam maar zeker uit het dagelijks beeld, het is verouderd. Ouderwets. Zenuwachtig drukt Splinter herhaaldelijk op ‘Esc’ op zijn nergens op aangesloten toetsenbord.

“Wiehswoesh” klinkt het door de garage. Max zijn hart maakt een sprongetje, dat geluid betekent dat er nieuwe informatie op de harde schijf van zijn overleden vrouw Sofia is bijgekomen. Drie jaar geleden overleed Sofia aan een jaarlijkse update, kortsluiting in de hersenen. Het is maar goed dat het dagelijks drinken van een Brainshake verplicht is geworden. Gelukkig kan Max nog elke dag genieten van haar foto’s, video’s en memoires via zijn beamerbal. Hoewel hij het het eerste jaar te pijnlijk vond geniet hij nu van de herinneringen.

Hij checkt de harde schijf en ziet dat er oude foto’s bij zijn gekomen van hun reis naar de maan die ze in 2046 maakten. Foto’s die niet zij maar mede reisgenoten gemaakt hadden en die ze nooit meer gesproken hebben daarna. Blijkbaar duurde het even voordat de reisgenoten deze foto’s door wilden linken naar Sofia en Max. Hij zet de beamer aan en geniet van de foto’s die om hem heen verschijnen. Hij lacht hardop bij een foto waarop Sofia en hij een koprol door de lucht maken, en hij merkt niet dat Pi ineens naast hem staat. “Hee opa, ben ik”, “Pi! Ik dacht dat je nooit meer zou komen flexen? Hoe is het knul?” “Fine G-pop, leuke foto’s van Soof!” “Thanks Pi, toen waren we een weekendje naar de maan.”

Samen kijken ze door de foto’s heen terwijl Max vertelt over het weekendje weg. Pi’s aandachtsboog is onwijs kort en maar als opa vertelt probeert Pi altijd goed te luisteren. Max weet dat Pi zijn aandacht kort is maar toch probeert hij hem altijd zo veel mogelijk te vertellen, hij hoopt dat zijn kleinzoon op deze manier waarde gaat hechten aan een beetje diepgang.
Na nog geen drie minuten springt Pi uit zijn stoel, “Ahyeah Oop, found dit dinges gister” en hij grist een boek uit zijn tas. “O waar heb je dat gevonden knul?”. “Was in front of Lila’s deur, ze used het als deurstopper.”
”Thanks voor het redden van dat boek Pi.” Na even goed bekijken en zoeken weet Max welk boek het is, Harry Potter. En hij verzucht “die goede ouwe tijd, dit is mijn oude Harry Potter boek Pi”. “O die heb ik ook gezien G!”
Ja de 4d versie van 26 minuten, denkt Max, maar hij zegt het niet.

Max stuurt Lila een hologram, met de mededeling dat hij liever niet heeft dat zij zijn boeken als deurstoppers gebruikt. Na een uur of twee waarin Max melancholisch foto’s heeft gekeken en Pi zeker met dertien mensen gehologramd heeft, negen keer heen en weer naar buiten gerend is en elke computer en boek heeft bekeken krijgt Max een hologram van Lila terug. “He G-pop, whattap? Echt very very sorry sorry, won’t happen again. Hmm zeg rood of gold turquoise?” Zegt ze terwijl ze 2 shirtjes voor zich houdt. “En yea sjeezie, m’n p-pas again geblockt. Splinter gedaan right?” En zo kletst ze nog even door. Max besluit haar terug te hologrammen en haar personal-pas te deblocken. Ze winkelt te veel en Splinter probeert haar winkeldrang te temperen door haar pas op z’n tijd te blokkeren. Maar Max beseft dat zij er zelf ook niet veel aan kan doen, de peer pressure en de mode-collecties die om de zeven dagen veranderen. Hij is allang blij dat hij haar even gesproken heeft.

Dan krijgt hij een hologram van Lente: “Hai Max, zou jij Splinter door kunnen geven dat ik vananond zes uur thuis ben?” Op de achtergrond van haar hologram ziet hij vage beelden en hard geschreeuw. Hij schrikt, Lente is journalist en ‘s ochtends weet ze nooit waar ze die middag zal zijn. Hij is bang dat ze misschien op een plek waar ze eventueel gevaar loopt. Op een of andere manier staat Lente vaak verslag te doen vanaf demonstraties, soms oorlogsgebieden en rellen. Lente is soms wel op drie continenten op een dag, om beeld materiaal voor twee minuten durende nieuws-items te schieten. Vaak weet het publiek amper waar het conflict over gaat, maar in ieder geval voelen ze zich op de hoogte en daar gaat het om.
Max zet snel zijn hologram-visie aan en vraagt om live verslag van verslaggeefster Lente. Het duurt even voordat de visie contact maakt, maar zodra hij Lente ziet verschijnt er een glimlach op z’n gezicht. Ze staat verslag te doen van de lancering van de eerste 500 personen raket naar Mars.

Vrolijk gaat hij verder met zijn bezigheden in de garage, hij laat de foto’s en de video’s aanstaan terwijl hij zijn oude boeken op kleur en grootte sorteert. Max is beseft zich maar al te goed dat mede door hem de samenleving geworden is zoals hij nu is, hij was een van de meest vooruitstrevende ontwerpers van zijn tijd. Groot voorstander van het doorontwikkelen van de lens. Wat hij nog steeds een van de betere ontwikkelingen vindt sinds vroeger. Toch mist hij een hoop diepgang, hoewel hij ook wel weet dat z’n kleinkinderen nog jong zijn en hopelijk op hun manier de diepte induiken als ze wat ouder zijn. Hij hoopt gewoon dat ze weer aandacht krijgen zoals vroeger. Sinds het leren met de breinimplantaat weet niemand meer wat werken is, vindt hij.
Maar wat is nou belangrijk? Denkt Max. Hij is trots op ze familie. Ze leren het wel. Hij neemt plaats in ze leunstoel en slaat Harry Potter open. “Hoofdstuk 1: De Jongen Die Bleef Leven.” Max glimlacht terwijl hij zijn vingertoppen over de zijkant van het dikke boek laat glijden.

Het is het jaar 2074, in 2014 waren wij twintigers. Nu zijn we tachtigers, oud maar wijs. De wereld zoals wij hem kenden veranderde. Er was meer mogelijk dan we ooit voor mogelijk konden houden. Alles gaat sneller efficiënter, automatischer. De "spanningsboog" verslapt bij elke generatie een beetje meer. We hadden het kunnen zien aankomen. Wij lazen nu.nl in plaats van de krant, en keken liever 3 uur op facebook dan dat we een avond spelletjes gingen spelen. Net zoals onze eigen grootouders mopperen we er wat op, zijn we nieuwsgierig maar vooral ook trots.

Lens

De multifunctionele stelt automatisch scherp. Hij filtert tekst. Dit zorgt namelijk voor verwarring. Ook is de lens gekoppeld aan de ID pas, zodat je zicht op jouw specifieke wensen wordt aangepast. Iedereen draagt deze lenzen.

ID pas

Iedereen heeft een eigen pas, deze bevat een vingerafdruk, bloedsample, een haarsample, een pasfoto en een barcode. De pas is uniek en persoonlijk. Verder bevat de pas data over de eigenaar waaronder allergieën, gezinssamenstelling, bankrekening.

Zonnewekker

Tijd is samen met tekst weggefilterd. Via de zonnewekker kan je instellen welk moment je rond zonsopgang gewekt wilt worden. Mensen lezen weer de tijd af van de positie van de zon. Het afschaffen van tijd zorgt voor een natuurlijker ritme van de mens.

Hologramband

De hologramband is het communicatiemiddel, het stelt je in staat berichten te sturen naar jou vrienden en familie. Via de hologramband kan je ook nieuwsberichten en entertainmentshows bekijken.

Leerimplantaat

Het leerimplantaat, via een toeganspoort in je hoofd kan informatie via chips ingebracht worden in de hersenen. Dit gebeurt in een slaaptoestand. Binnen een aantal uur nemen je hersenen de informatie uit het plantaat op. Bij ontwaken is het verplicht een brainshake te drinken, deze zorgt ervoor dat de hersenen ontspannen en de informatie goed verwerken.

Beamerbal

Opslagplaats voor visuele en audiovisuele data van een overleden persoon. De bal zorgt ervoor dat de nabestaanden levendige herinnering kunnen koesteren aan de overledenen.

Nope, wrong again. “Of course my glasses arren’t on the night stand.” Max mutters to himself. This isn’t the first time he forgot his glasses were replaced by the lens in 2065. He swipes his hand over the sunclock to shut of the alarm en goes for a quick shower. As he walks into the kitchen his son Splinter is making breakfast. “ Would you like Goiji Berries and cashew nuts with yogurt or a spinach shake?” “Spinach, thanks Splinter.” Out of the corner of his eye he sees his grandson Pi secretly get breakfast from the food-generator while his dad doesn’t notice. “Hey Pi, you wanna chill with your dad in the garage in a bit?” “Def grandpops, first I have to outfitty my video game with Chi, see you in 30 min.” “Yeah cool Pi.” Max says while he’s wondering what outfitty means.

Max sits down at in the kitchen while enjoying his spinach shake. Splinter is an active member of the healthy Food Organisation, a organisation focusing on fresh and unprocessed food. Max appreciates that his son attaches so much value to a healthy diet. In this day and age almost everybody gets their meals form the food-generator. After breakfast Splinter runs off to the retirement community where he volunteers.

Max goes into the garage where he stores all of his old stuff. He’s still pretty bummed he still can’t use his old MacBook and iPhone. Not since the lens update of 2032. He loves to tinker on his old devices, and even though he can’t read the letters on his old keyboard anymore, sometimes he tries to type a sentence because he likes the sound of the keys.

His son Splinter started to show trouble reading at a young age. It upset Max when he started to realise reading had become unnecessary. His grandchildren learn about books and the alphabet in history class. Using their study-implant of course.

In the past, even before Max’ was born, people used to read a lot more. When Max was about twenty he only read short news articles on Nu.nl. But the attention span of the public got shorter and shorter. Soon services like Twitter became extremely popular. 140 characters, that was all people were willing to read. And it became worse. Slowly but surely the written word disappeared from daily life, it was outdated. Antique. Splinter repeatedly hits the ‘Esc’ key on his keyboard, which is hooked up to nothing.

“Whiewwhiew.” Max hears the sound and his heart skips a beat. The sound means new information was uploaded to the hard drive of Sophia. Max’ wife past away three years ago from a yearly update. A short circuit in the brain. It’s for the better drinking your daily brainshake has become mandatory. Luckily Max can still enjoy pictures, video’s and memoirs from his wife everyday via his beamersphere. His wife’s death was hard on Max the first year, but now he cherishes the memories.

He checks the hard drive and discovers some old pictures were added from their trip to the moon in 2046. Pictures which were shot by fellow tourists in on the moon they never spoke to again. It took a while for the pictures to reach Max’ beamersphere. He turns on the beamer and is delighted by the pictures which appear around him. He grins when he sees a picture on which Sophia and he do a somersault in mid air right above the lunar surface. Max doesn’t notice Pi, who is standing next to him. “Hey gramps! Here I am.” “Pi! I didn’t think you would come anymore! How are you boy?” “Fine G-pops! Nice pictures of you and Soph!” “Thanks Pi, we went a weekend to the moon once.”

Together the looks through all the pictures while Max tells Pi all about his trip to the Moon. Even though his attention span is very short, Pi always tries to listen when his grandfather speaks to him. Max always tries to tell Pi about the olden days. He hopes his grandson will start to understand the value of depth in a story.
After less then three minutes Pi jumps out of his chair “O yeah gramps, I found this thingy yesterday!” He quickly grabs a book out of his backpack. “Ow where did you find this boy?” “It was in front of Li’s door, she was using it as a door stop.”
“Thanks for saving my book Pi.” After taking a good look Max realising h is holding the first book in the Harry Potter series. He sighs. “The good old days, this is my old Harry Potter book Pi.” “Yeahyeah I saw that one too G-pops!”
Yeah, the 26 minute 4D version Max thinks to himself.

Max sends a hologram to Li, telling her he would rather not have her use his books as doorstop. After a couple of hours Max got emotional watching pictures and Pi hologrammed with at least 13 people, ran outside nine times and checked out every computer and book in grandpa’s garage, Max finally gets a hologram back from Li. “He G-Pop waddup! Really very very sorry sorry, won’t happen again. Hmm what do you think, red or gold turquoise?” While she is holding up two shirts. “O yeah jeez, my p-card was blocked again. Splinter probably did it right?” She keeps on chit chatting for a while. Max decides to send a hologram back and deblock her personal card. She shops to much and Splinter tries to hold back her shopping spree by blocking Li’s card from time to time. Max doesn’t blame Li, with all the peer pressure and fashion which changes on a weekly basis. He’s just happy he talked with his granddaughter for a little bit.

Suddenly Max gets a hologram from Lente, his daughter in-law: “Hey Max, could you tell Splinter I will be home at six?” In the background Mex sees blurry images and he hears a lot of commotion. He’s worried. Lente is a reporter and often reports on demonstrations, riots and war zones. Sometimes the visits three continents in one day to collect footage for two minute news bites. The audience usually doesn’t even know what the conflict is about, but they know enough to feel educated. And that’s what counts.
Max quickly turns on hologram vision and connects to Lente’s live coverage. It take a while to contact but once it works and Max sees Lente he smiles. She is reporting the first 500 passengers rocket to Mars.

With a smile on his face he continues his business in the garage. He doesn’t turn of the pictures and video while he sorts his book on color and size. Max realises he contributed to the society becoming the way it is today, he always was one of the most forward thinking designers of his time. He was an advocate of the revolution of the lens.
But he still misses real depth in the world. Even though he knows his grandchildren are still young, he hopes they will find their own way in finding depth in subjects. He hopes their attention span will evolve like it was before. Since everybody learns by study-implant nobody knows what it is to work anymore. At least that’s how Max sees it.
But what is important in the world? He thinks to himself. He’s proud of his family. He sits down in the armchair en opens Happy Potter. “Chapter One: The Boy Who Lived.” Max smiles while he glides his fingertips across the side of the thick book.